Olmak istenilen mi?
Yoksa istediğimiz olmak mı?
Böylelikle hayatın peşinde gideriz…
Ta ki çok yorulup durana kadar “yolun sonu”
Sonuçta insan dünyayı arkalarında bırakarak bir bir eksilirler.
Geri dönüp dünyaya şöyle bakar,
Orada gürültülü sesleri, koşuşturan insanları, vitrinler, reklamları, fakir veya zenginin şarkılarını, moda şarkıları, devrim şarkılarını duyabilmektedir.
Dünyaya bakıp şöyle söyler; “kendime dönüp kendimi tanıdığıma memnunum der”.
Çünkü “kendimi bilme” sayesinde çok sevdiğim bu gezegeni daha iyi anlama fırsatı buldum.
Belki son diye bir şey yoktur. Sadece bekleyelim bir şeyler olur nasıl olsa…
Sihirli bir zihinden bahsetmiyorum, aynı zamanda inandığım bir şey “kendim olmak” istediğim için, “olmak istenileni” reddetmek her zaman temel bir eylemim olmuştur. Bu yüzden ve bunu yapabilmek yüce, mutlak, aktif ve erdemli olmayı gerektirir.
[/ vc_column_text] [/ vc_column] [/ vc_row]